10 najciekawszych filmów września

Coś się kończy, coś się zaczyna. Co prawda sezon wakacyjny dobiega końca, o czym dobitnie przekonuje nas pogoda za oknem, ale przed nami najważniejsze dla każdego kinomana miesiące w roku. To właśnie jesienią do kin trafiają najbardziej oczekiwane filmy i co tydzień można przebierać w nowych, ciekawych tytułach. Inaczej niż w sierpniu, tym razem miałem spory problem z wyborem 10 najlepiej zapowiadających się. Kilka naprawdę przyzwoitych filmów znalazło się poza zestawieniem. Dlatego poniższe tytuły potraktujcie jako absolutne must-see!

Na pokuszenie, reż. Sofia Coppola, 1.09

Świetna obsada, intrygujący pierwowzór, świetne zdjęcia i duszna atmosfera. Film Coppoli zapowiada naprawdę wiele, ale nie do końca spełnia pokładane w nim nadzieje. Ranny żołnierz Północy trafia podczas wojny secesyjnej do szkoły dla dziewcząt, gdzieś w Wirginii. Kilka kobiet w różnym wieku przyjmuje jego obecność z mieszaniną fascynacji i strachu, który szybko zamienia się w pożądanie. Każda z nich – ze względu na swój wiek – oczekuje od niego czegoś innego. Więcej o filmie pisałem w relacji z Nowych Horyzontów.

 

To, reż. Andres Muschietti, 8.09

Adaptacja popularnej powieści Stephena Kinga, a zarazem remake serialu z początku lat 90. Znakomity zwiastun zapowiada seans przerażającej grozy, ale również orgii popkulturowych nawiązań. Niejako wtórnie ważnym punktem odniesienia staje się „Stragner Things”, które przecież samo garściami czerpało z powieści i jej poprzedniej, serialowej adaptacji. Jestem pewien, że „To” zachwyci zdjęciami, za które odpowiada stały współpracownik Park Chan-wooka – Chung Chung-hoon, scenografią, kostiumami, świetnymi postaciami i przeszywającą do szpiku kości grozą.

 

Safari, reż. Ulrich Seidl, 8.09

Najnowszy ein film von Ulrich Seidl. Znawcy jego kina doskonale wiedzą, czego można się spodziewać. „Safari”, podobnie jak niedawne „W piwnicy”, jest dokumentem – tym razem Austriak nie zagląda swoim krajanom do piwnic, lecz wybiera się z nimi na tytułowe safari. W swoim surowym, oszczędnym, ale niepozbawionym prześmiewczej, krytycznej ironii stylu brutalnie rozprawia się z przemysłem śmierci, który ma się w Afryce świetnie. Nie szczędzi mocnych scen, by w ten sposób jednoznacznie dać do zrozumienia widzom, co myśli o obserwowanym zjawisku.

 

The Square, reż. Ruben Ostlund, 15.09

Najbardziej oczekiwany przeze mnie film roku. Złota Palma w Cannes, film podpisany przez twórcę jednego z najlepszych dzieł ostatnich lat – „Turysty”. Choć „The Square” to świetne kino, jego seans spowodował u mnie lekkie ukłucie rozczarowania, bo nie jest tak precyzyjny i zdyscyplinowany jak poprzedni film Ostlunda. „The Square” jest satyrą na świat sztuki, wyśmiewającą przywary kuratorów, artystów, dziennikarzy, ale również zwykłych przechodniów czy pracowników fizycznych. Istotnym jest, że Szwed wcale nie krytykuje, jak mogłoby się wydawać, sztuki współczesnej, lecz jest bezlitosny dla rynku, jego mechanizmów, ludzi funkcjonujących w branży, ale w żadnym momencie nie wyśmiewa samego artyzmu, który mógłby przecież stać się tak łatwym celem szyderstwa. Ostlunda interesują ludzie, którzy, jak jeden mąż, wydają się być pogrążeni w mentalnym kryzysie. Więcej o filmie piszę w relacji z Nowych Horyzontów.

 

Powiernik królowej, reż. Stephen Frears, 15.09

Każdy kolejny film tego twórcy jest wydarzeniem i nie inaczej jest w przypadku „Powiernika królowej”. Frears robi kino wyjątkowo brytyjskie, chętnie sięga po autentyczne historie, najlepiej z okolic Pałacu Buckingham. Tak samo jest w przypadku „Powiernika królowej”, w którym cofa się do czasów panowania królowej Victorii, by opowiedzieć o jej przyjaźni z pewnym Hindusem – Abdulem. Zapowiada się kino stylowe, wywarzone, ale również pełne wzruszeń i subtelnego poczucia humoru.

 

Kingsman: Złoty krąg, reż. Matthew Vaughn, 22.09

Bez wątpienia największy blockbuster września, a jednocześnie sequel hitu sprzed trzech lat. Vaughn wraca do bohaterów znanych z „Tajnych służb”, ale tym razem każe im się sprzymierzyć z agentami zza wielkiej wody – Amerykanami. Ponownie możemy spodziewać się humoru, dynamicznej akcji, tony nieprawdopodobnych gadżetów, przerysowanego złego charakteru i świetnej zabawy. Ten przypakowany, ale pozbawiony zadęcia „Bond” dla nastolatków ma szansę stać się serią, która będzie naprawdę wiele znaczyć dla współczesnej popkultury.

 

Mięso, reż. Julia Ducournau, 22.09

Jestem pewien, że ten film będzie największym odkryciem tego miesiąca w kinach i z miejsca zostanie okrzyknięty dziełem kultowym – bo w pełni na ten zaszczytny tytuł zasługuje. Debiutująca twórczyni nie tylko znakomicie bawi się kinem gatunkowym, szczególnie tym najniższych lotów, ale znalazła przy tym świetny sposób na wykorzystanie motywu kanibalizmu, który staje się w jej odczytaniu wyjątkowo nieoczywistą i głęboką metaforą. Główna bohaterka jest wegetarianką, która właśnie idzie na studia. Wyjeżdża z rodzinnego miasta, by zamieszkać w akademiku przy uczelni specjalizującej się w weterynarii. Podczas tradycyjnych otrzęsin zostaje zmuszona, by zjeść surową nerkę królika. Od tego momentu jej ciało zaczyna przechodzić gwałtowne zmiany, a w trzewiach rodzi się głód – za tytułowym mięsem i to najlepiej ludzkim. Więcej o filmie pisałem w relacji z Nowych Horyzontów.

 

Lego Ninjago: Film, reż. Charlie Bean, 22.09

Po świetnym „Lego: Przygoda” i rozczarowującym „Lego Batman: Film”, czas na film o klockach w wersji ninja. Trudno powiedzieć, czy bliżej mu będzie do świeżości pierwszego dzieła, czy pogrąży się w mieliznach wtórności, w którą po pas wpadli twórcy filmu o superbohaterze z Gotham City. Zauroczony „Lego: Przygodą”, daję im jeszcze szansę, ale być może już ostatnią. Zwiastun zapowiada naprawdę wiele zabawy, a przy tym – co stanowiło największą wartość filmu założycielskiego – kreatywne wykorzystanie faktu, że to tylko film o klockach Lego. Trzymam kciuki!

 

Ptaki śpiewają w Kigali, reż. Joanna Kos-Krauze i Krzysztof Krauze, 22.09

Ostatni film Krzysztofa Krauzego – tym bardziej się cieszę, że tak udany. To bez wątpienia jak dotąd najlepszy polski tytuł tego roku – bijący na głowę czy to „Powidoki”, czy „Pokot”. Jest niezwykle zdyscyplinowany formalnie, ma przemyślaną kompozycję, każdy jego element jest w odpowiednim miejscu. Ma ambicje oddania za pomocą kolorów, kadrowania, dźwięków i relacji międzyludzkich doświadczenia traumy. Dwie bohaterki – polska ornitolog i Rwandyjka – uciekają z kraju ogarniętego ludobójstwem do Polski. Ocalenie nie oznacza jednak szczęścia. Krauzowie skupiają się na biurokracji, zawiłościach prawa uchodźczego, problemach, które spotykają młodą Rwandyjkę z uzyskaniem azylu i prawa stałego pobytu. Jednak w równym stopniu, a może przede wszystkim, starają się oddać stany emocjonalne dwóch straumatyzowanych kobiet. Więcej o filmie pisałem w relacji z Nowych Horyzontów.

 

Maudie, reż. Aisling Walsh, 29.09

Wygląda na to, że życie i twórczość malarzy naiwnych jest wyjątkowo pociągająca dla filmowców. Po „Moim Nikiforze” i „Serafinie” przyszedł czas na film o Maudie Lewis, zaliczanej do grona najważniejszych kanadyjskich malarek. Walsh skupia się przede wszystkim na związku tytułowej bohaterki z samotnikiem, granym przez Ethana Hawke’a. Zapowiada się wiele wzruszeń, odrobina humoru, ciepła i sporo artystycznej energii.